Driedaagse Hertogenwald --- 26-28 oktober 2024

DAG 1: STATION EUPEN - BIVOUAC DE LA SOOR - 12,2 km

Als wandelbestemming voor de herfstvakantie koos ik het Hertogenwald onder Eupen, omdat dat het makkelijkst was met het openbaar vervoer. De Panne - Eupen is slechts 1x overstappen. In het Hertogenwald zijn bovendien drie officiële bivak-plaatsen, dus overnachten was ook geen probleem.

Ik had nog steeds wat last van de hielspoor die ik eind augustus ontwikkelde, dus ik wou het niet te zwaar maken. Het doel was vooral genieten van de natuur en tot rust komen. Ik stippelde verschillende mogelijke routes uit, tussen de verschillende bivakplaatsen, tussen de 6 en 15 km.

Ik vertrok op zaterdagochtend met de trein van 7u52, om 12u stapte ik uit in het station van Eupen en 10 minuten later wandelde ik onder een stralende zon Eupen uit. De route liep dwars door enkele - modderige - weilanden. Aaah modder, dat was lang geleden. De toegangspoortjes tot de weilanden zijn wel niet berekend op backpackers. Het was serieus proppen om er door te geraken met mijn 14 kg bagage. In een boogje liep ik rond de paarden om dan iets later oog in oog te staan met een keffende hond op een paadje tussen twee tuinen, waar geen uitwijkmogelijkheden waren. Met mijn wandelstokken als schild probeerde ik de keffer te weren en al roepend trachtte ik de aandacht van het baasje te krijgen. Geen gehoor helaas. Slechts na een hele poos besloot de hond, al keffend, toch terug richting tuin te lopen, en waagde ik me met snelle pas voorbij die tuin. Dat was zweten!

Maar wat verder kwam ik in het prachtige herfstbos en kwam ik al snel weer tot rust. Herfstkleuren, mosbedden, zonnestralen door de takken, ideaal plekje voor de lunch.

Na wat rust ging de tocht verder, het ging best goed. Ik kwam aan de Barrage de la Vesdre en genoot daar van het weidse uitzicht en de helblauwe hemel. Ik had tijd genoeg om mij er even bij te zetten en te genieten.

Het laatste deel van mijn tocht ging het Hertogenwald in. Het pad ging wat meer bergop en bergaf, er was zelf een 'gefährlicher Fussweg', volgens het bordje. Het was warm, 20°, dus ondanks dat ik enkel nog in T-shirt met lange mouw liep, stond het zweet op mijn rug.

Ik daalde af naar de vallei van La Helle en kwam rond 16u30 aan bij de Bivouac de la Soor. Ik geniet evenveel van het bivakkeren als van het wandelen. Met de geur en de kleur van herfstbos rond me, drink ik een tasje thee, rust ik even uit, filter ik water uit het riviertje en kruip ik bij valavond in mijn tentje. Lekker warm ingeduffeld nog wat lezen en muziek luisteren en dan slapen, as good as it gets.

DAG 2: BIVOUAC SOOR - BIVOUAC DE LA BERGERIE - 16,8 km

De nacht was niet top (zelden de eerste nacht in mijn tentje), maar wakker worden in het bos doet dat snel vergeten. Ik ben klaar voor een nieuwe dag en heb er zin. De spieren zijn wat stijf, zeker in mijn voet, maar met wat rekoefeningen krijg ik de meeste pijn weg. Na een tasje koffie en een ontbijt met peperkoek, smeerkaas en gedroogd fruit besluit ik om de lange route te wandelen die ik voorzien had: met een lus langs de Lac Gileppe naar de Bivouac de la Bergerie.

Ik wandel een hele dag in het bos en kom amper iemand tegen. Brede paden worden afgewisseld met kronkelende bospaadjes die je soms amper ziet door het deken van bladeren die de bosgrond bedekken. Ik kom helemaal tot rust.

Ik navigeer deze driedaagse volledig op kaart, want ik ben aan het oefenen voor het vak 'kaart en kompas' van de opleiding wandelinitiator. Het lukt me goed, en af en toe besluit ik zelfs een ander pad te kiezen omdat dat me leuker lijkt. Slechts één keer had ik even hulp nodig van Komoot, omdat ik een brandgang verward had met een pad.

De Lac Gileppe biedt terug een 'rustpunt' in het bos, even ruimte, een uitzicht. De dag is grijs vandaag, maar zo hangt er een serene wat mysterieuze sfeer over het meer. Ik besluit hier op zoek te gaan naar een zuiver stroompje om water te filteren, want ik ben niet zeker of ik water vind bij de bivakplaats. Ik volg een stroompje van aan het lac, dwars door het bos tot waar het mooi zuiver stroomt en ik mijn filterzak kan vullen. Het is de eerste keer dat ik de waterfilter gebruik op trektocht en ik vind het best spannend, maar de maag en darmen hebben niet geklaagd.

Wat verder besluit mijn maag wel dat het tijd is om te lunchen, ik vind een goede plek voor een picknick aan de bivouac de la Gileppe. Ik maak tijd voor een Royco Minute momentje, crackers met kaas en gedroogde worst, en koffie met een stukje chocolade als toetje. Nog even stretchen en dan terug op pad. Nog meer bos, mooie vliegenzwammen en andere paddenstoelen en ook heel veel omgewoelde aarde van everzwijnen. Ik hoop geen levende tegen te komen.

Net voor duisternis kom ik aan bij de bivakplaats, want zomeruur werd winteruur deze nacht. De bivakplaats ligt deels in een dennenbos, dus het is er al redelijk duister. Helaas moet ik mij eerst bezig houden met het verwijderen van 'gebruikt sanitair papier'. Blijkbaar hebben niet alle kampeerders al gehoord van het 'leave no trace' principe en gebruiken sommigen zelfs hun slaapplek als openbaar toilet - bweurk -. Bij deze hebben mijn wandelstokken nog maar eens hun nut bewezen. Bij het licht van mijn koplamp maak ik eten ( lees: kook ik water en giet dat op de gevriesdroogde chilli con carne) , omdat de lamp ook de muggen aantrekt, kruip ik in mijn tentje met mijn maaltijd. Ik maak nog een kruiswoordpuzzel en sluit de dag af met lezen en een beetje muziek. Diep tevreden.

DAG 3: BIVOUAC DE LA BERGERIE - SIGNAL DE BOTRANGE - 16,5 KM

De nacht was beter dan de vorige. Ik sta vroeg op, want na de wandeling van vandaag moet ik nog terug huiswaarts treinen. Er begint al terug wat routine in mijn ochtend te komen, trektochroutine, en nog voor 8u ga ik op pad. Ik voel me sterk en krachtig en besluit terug om de lange route te wandelen die ik gepland heb. En het wordt al gauw een adembenemend pad langs de Fossé d' Eupen, een gracht die meer dan 100 jaar geleden gegraven werd om water van de Venen naar Eupen te leiden voor de lakenindustrie. Ondertussen heeft de natuur de omgeving terug heroverd en wandel je in een feeëriek decor. Na een halfuurtje stijgen langs de fossé neem ik de tijd om wat te stretchen.

Voor me strekt zich nu een kilometerslang geasfalteerd pad uit tot aan de Hoge Venen, niet direct motiverend, en ook niet goed voor de hielspoor, die is meer gebaat bij een afwisselend terrein. Om het traject toch wat te breken neem ik halfweg die baan een pad rechts zodat ik op een parallelle weg kom, net naast het veengebied. Maar het saaie werk wordt beloond want op het eind wacht mij een uitkijktoren met mooi zicht op de Hoge Venen. Ik eet en drink iets in de toren, want er staat een frisse wind. Na de uitkijktoren slingert het pad zich tussen het struikgewas, over vlonderpaadjes, door hoge grassen. De Venen kleuren hoofdzakelijk rossig, hier en daar steken vermolmde bomen uit het landschap, desolaat. Ik kwam al de hele voormiddag niemand tegen, op een krakkemikkig vlonderpad bedenk ik me dat ik hier nu liever geen ongeluk tegen kom ( en daarna het hele scenario van wat ik allemaal kan doen als ik wel iets tegen zou komen). Langzaam maar zeker kwam ik dichter bij het hoogste punt van België, Signal de Botrange, en kwam ik ook andere wandelaars tegen. Op sommige smalle vlonderpaden was dat dan weer een uitdaging om elkaar te kruisen met mijn rugzak. Zo raakte ik wel even aan de praat met een koppel Engelsen, en kreeg ik een flashback naar de Cleveland Way* , waar iedere passant wel even een praatje met je doet. Hoe dichter ik mijn doel naderde hoe meer volk, want daar aan mijn einddoel was niet alleen een grote parking, maar ook een brasserie, waar ik me zelf beloonde met een Chouffe.

Ik was trots op mezelf. Ik had terug rust gevonden in die uitgestrekte bossen. Ik had terug de kracht gevoeld die ik in me heb. Ik wist terug zeker op welk pad ik verder wil.

De Chouffe moest plots wel snel opgedronken worden, want de TEC-bus kwam er aan.

Met bus en trein was ik een goeie 5 uur later terug op zeeniveau waar ik genoot van een lekkere raclette met Christopher en de kinderen.

Ik was helemaal opgeladen om de rest van de herfstvakantie met de kinderen door te brengen.

*The Cleveland Way: een lange-afstandswandeling in Yorkshire, mijn eerste solo-hike die ik maakte, in april 2024. Een blogpost over dit avontuur volgt nog.