ontsproten uit JALOEZIE
In april 2024 wandelde ik mijn eerste solo-hike, the Cleveland Way, een aangeduide langeafstandswandeling in Yorkshire, NO-Engeland.
Ik besloot dat te doen uit jaloezie.
Ja, ik was jaloers op Christopher, mijn man.
Christopher is een ultra-runner
(lees: hij loopt geen wedstrijden onder de 80 km), en had in april 2024 de Northern Traverse* op zijn programma staan. Een wedstrijd van de Westkust naar de Oostkust van Engeland. Van St-Bees naar Robin Hoods Bay, 300 km.
De wedstrijd ging door in de paasvakantie, dus ik was aan het nadenken hoe ik de tijd ging besteden die hij weg was. Zou ik mee gaan om hem af te zetten en op te wachten bij de finish? Alleen of met de kinderen? En wat doe ik dan ondertussen?
Maar ik was dus best jaloers op het avontuur dat hem te wachten stond, en gewoon zitten wachten tot hij finishte leek mij niet echt een avontuur, maar eerder nogal zenuwslopend. Ik zou de hele tijd opvolgen hoe hij vorderde, ongerust zijn, met mijn hoofd bij hem zijn en dus ondertussen niet echt genieten van een ‘eigen’ vakantie.
Ik was ook jaloers op de gave die hij heeft om tijd voor zichzelf te maken, om tussen de drukte van een eigen zaak en een groot gezin, de moed te vinden en de tijd te nemen om iets helemaal voor zichzelf te doen. Ik heb dat jaren niet gedaan, en dat was één van de reden dat ik in een burn-out raakte.
Dus begon ik na te denken. Wat vind ik leuk? Wat vind ik een uitdaging? Wat kan ik helemaal voor mezelf doen? Ik moest niet lang nadenken: wandelen, in de natuur zijn, kamperen.
En zo werd een idee geboren. Ik zou meegaan naar Engeland waar ik mijn eigen avontuur zou beleven. Ik stootte al gauw op The Cleveland Way, een langeafstandswandeling, die passeert in Robin Hoods Bay, waar Christopher zou finishen.
Dat was in december 2023. Ik wandelde op dit moment vlot 5 km, langere wandelingen waren toen nog best vermoeiend.
Geen reden meer om jaloers te zijn.
Tijd om te beginnen voorbereiden.
het verslag van deze zotte wedstrijd lees je hier
Comments