Het leek me een ideale training voor mijn grote trektocht in de paasvakantie, Entre Lesse et Lomme, een aangeduide langeafstandswandelroute van 78 km in de Ardennen.
De wandelroute ligt in het grote woud van Saint-Hubert, een prachtige en rustige streek, met heel veel bos. Op de route liggen drie bivakzones, dus ideaal voor een trektocht met tent.
Op donderdag pakte ik mijn rugzak in. Ik had op woensdag al een 'eetplan' gemaakt. Ik berekende de calorieën die ik nodig zal hebben en maakte op basis daarvan een menu. Om dit werk volgende keer vlotter te doen verlopen maakte ik een spreadsheet met alle voeding die ik meenam, noteerde de Kcal per stuk en per 100g.
De rest van de rugzak was snel gevuld, want een inpak-lijst heb ik ook al klaarstaan. Ik probeerde nog zoveel mogelijk gewicht te besparen door minder aparte zakjes te voorzien, amper reservekledij in te pakken en ik waagde het om geen regenkledij mee te nemen, want volgens het weerbericht zou dit niet nodig zijn.
Ik vertrok op vrijdag voor dag en dauw (op reis gaan is de enigste manier om mij 's ochtends vroeg met de glimlach uit bed te krijgen) want had nog een autorit van 3u voor de boeg. Met de trein was geen optie, die rit zou 5u30 duren, als er al een trein reed...
Om 9u kwam ik aan in Ochamps, het dorpje waar ik mijn tocht zou beginnen. Ik parkeerde de auto aan de kerk, een goede uitvalsbasis voor elke wandeling.
Entre Lesse et Lomme is een aangeduide wandeling, niet alleen de route zelf is heel goed aangeduid, maar ook de aanloopwegen vanuit alle dorpen in de buurt zijn aangeduid. Aan de kerk vond ik dan ook al een mooi bord met bewegwijzering naar de route zelf. Ik moest dus maar gewoon de groene rechthoekjes volgen, maar had ook een stafkaart in de hand. Ik weet graag waar ik mij bevind (en of het nog ver is ) en zo kon ik mijn kaart-lees-skills nog wat verder inoefenen. Verdwalen heb ik niet gedaan!
En algauw was ik op één van de plekken waar ik het liefste ben: het bos! De zon scheen overvloedig, de vogeltjes floten en ik was aan het wandelen. Heerlijk! Dat zalige gevoel werd helaas al snel verstoord door buikkrampen. Ik plan mijn trektochten in op basis van de schoolvakanties en de gezinsplanning, maar kan helaas geen rekening houden met mijn vrouwelijke kalender. Ik wandel verder, ademend door de krampen, en neem wat vaker pauze.
De paden zijn op dit stuk meestal breed en makkelijk, sommige stukken zelfs wat saai of dicht bij een grote baan. Ik picknick op een bankje in het bos, genietend van het zonlicht dat nog niet gefilterd wordt door een bladerdek. Ik leg me neer en doe een micro-dutje.
En dan ga ik terug op stap, de krampen zijn wat minder en ik geniet.
Na 16km kom ik aan de afslag naar de camping 'Trois Fontaines'. Op deze camping verbleven we al eens, toen Christopher een poging deed om wat ik nu wandel in drie dagen, in één dag te lopen. Het is een mooie rustige natuurcamping, helemaal zoals wij het graag hebben. Ik besloot te gaan kijken of het terras open was. Dit is de enige 'faciliteit' die op de route ligt. Het terras en de bar zagen er helaas gesloten uit, dus ik wandelde verder. Maar bij het verlaten van de camping kwam de camping-eigenares me achterna om te vragen wat ik wou. Ze gaf me met plezier een drankje, ook al was de bar gesloten. En zo genoot ik van een cola in het zonnetje op het terras. Opgeladen om de laatste etappe van de dag aan te vatten. Het brede pad transformeerde in kleine kronkelende paadjes, een vlonderpad, stapstronken (zie foto), langs het water, een mooie oude brug. Het mooiste stuk van vandaag werd voor het laatst bewaard.
Na 22 km keek ik reikhalzend uit naar de bivakplaats, toch niet hier in de dat donkere dennenbos? Toch niet te ver van het water? Hij is er toch nog? Zou ik morgenavond niet al naar huis gaan, zodat ik zondag bij mijn gezin kan zijn? Ik werd moe en de piekergedachten staken de kop op.
Badend in de avondzon, met bankjes, niet ver van de Lesse, trof ik de bivakplaats 'Virée a Chêne' aan. De piekergedachten werden in de, zelf aanwezige, vuilbakken gedropt. Ik koos een bankje in de zon, maakte een tasje thee en at een Ovomaltine-reep.
Tentje opzetten, water halen, beetje lezen, beetje yoga, maaltijd opwarmen, wat contact proberen te maken met het thuisfront - daarvoor moest ik even wat hoger wandelen, op de bivak geen 4G - en bij zonsondergang kroop ik in mijn tentje.
Ik viel al snel in slaap...om 2u later alweer wakker te schieten, bibberend van de kou op een halfplat matje. Ik blaas mijn matje terug op, doe een laagje kleren bij aan, zet een muts op en wikkel mij goed in mijn liner en slaapzak. Ik val weer in slaap, voor even, de kou klopt weer aan, kruipt door al mijn lagen heen bij mij in de slaapzak. Wat is dit? Ik doe dan maar al mijn kleren aan, donsjas inclusief en wriemel me warm in mijn slaapzak. Ik val in slaap, word wakker van de kou, beweeg me wat, val in slaap - repeat.
Ik ben blij om bij het daglicht uit mijn tentje te kunnen komen. 't Is geen verrassing om te zien dat het heeft gevroren deze nacht, dit had het weerbericht niet voorspeld. Thuis zou ik na zo'n nacht een verschrikkelijk ochtendhumeur hebben en geen fut om aan mijn dag te beginnen. Maar 'in the wild' is alles anders. Ik ga even naar de hudo (luxe-bivakplaats hier), zet een tasje koffie en geniet van de opkomende zon.
Ik neem de tijd voor ontbijt, nog meer koffie, berichtjes naar huis (op de berg), tent opruimen, tasje thee voor onderweg, kijken en genieten. En toch wat piekeren over de komende nacht, want ik heb weinig zin in nog zo'n ijskoude nacht. Een nachtje op hotel lijkt me wel wat.
Comments